اما حالا و بعد از گذشت بیش ار بیست‌سال از آن دوران، من از نفرتم به فوتبال ایتالیا شرم‌سارم. نه این‌که هوادارشان باشم، نه، اما حاضرم برای آن‌ها، برای فوتبالشان، باشگاه‌هایشان، مربی‌هایشان و علی‌الخصوص ستاره‌هایشان کلاه از سر برداشته و ساعت‌ها ایستاده کف بزنم. فوتبالی که استانداردهای خاص خودش را دارد. باشگاه‌هایی که بانوی پیرش بعد از این‌که از عرش به فرش می‌رسد، دوباره روی پای خود می‌ایستد و مقتدرتر از قبل در ایتالیا و اروپا آقایی می‌کند. مربی‌هایی که همین امسال سه لیگ معتبر اروپایی را با تیم‌هایشان فتح کرده‌اند و البته فراموش نمی‌کنیم قهرمانی سال گذشته‌ی لسترِ کوچک را در لیگ وحشتناک انگلیس با یک مربی ایتالیایی.
و اما ستاره‌هایشان...
ستاره‌هایی که نماد بارزی هستند برای عشق، وفاداری، تعصب و عِرق به تیم‌شان. ستاره‌هایی که بلدند چگونه اسطوره شوند و اسطوره بمانند. ستاره‌هایی درخشان‌تر از ستاره‌های روی پیراهن تیم ملی ایتالیا. ستاره‌هایی نظیر پائولو مالدینی، الساندرو دل‌پیرو، جیان‌لوییجی بوفون و البته فرانچسکو توتی...
نوشته: سینا یغمایی
نظر شما